سيّد رضى و شعر

سيّد رضى در شعر نيز داراى شهرت عظيمى است. البته هرگز شعر چيزى بر عظمت او نمى‌افزايد و ليكن با اين حال آن مقدار كه شعر گفته است، نشانگر توانمندى وى در سرودن شعر است. سيّد رضى در حالى كه هنوز به ده سالگى نرسيده بود قصيده‌اى غرّاء سروده كه در آن نسب عالى خود را بازگو مى‌كند.

بسيارى از دانشمندان وى را شاعرترين فرد قريش مى‌دانند. خطيب بغدادى در تاريخ خود مى‌گويد:

از محمّد بن عبد اللّه كاتب شنيدم كه نزد يكى از بزرگان به نام «ابو الحسين بن محفوظ» گفته بود:

من از گروهى از دانشمندان ادبيات شنيدم كه مى‌گفتند: سيّد رضى زبردست‌ترين شاعر قريش است. «ابن محفوظ» در پاسخ گفت: آرى اين سخن درست است، سپس افزود: در ميان قريش كسانى بودند كه خوب شعر مى‌گفتند امّا شعر آنان اندك بود، ولى كسى كه هم زيبا شعر گفته و هم زياد، جز سيّد رضى كسى نبوده است.

لقب‌ها و منصب‌هاى اجتماعى سيّد رضى‌

بهاء الدّوله ديلمى در سال 388 سيّد رضى را به «شريف اجلّ» ملقب گردانيد و در سال 392 لقب «ذو المنقبتين» گرفت و در سال 398 به «رضى ذو الحسبين» ملقّب گرديد و در سال 401 بهاء الدوله فرمان داد در همه سخنرانى‌ها و مكاتبات از سيّد رضى با لقب «شريف اجلّ» نام ببرند.

سيّد رضى در سال 380 در حالى كه بيش از 21 سال نداشت توسط «الطائع‌