از آنها پيمان گرفت كه وحى الهى را به خوبى حفظ كنند و از آنان خواست كه امانت رسالت را به مردم ابلاغ نمايند» (و اصطفى سبحانه من ولده انبياء اخذ على الوحى ميثاقهم‌ [1] و على تبليغ الرّسالة امانتهم).

به اين ترتيب آنها از همان آغاز وحى، به خداوند پيمان سپردند كه وحى الهى را به خوبى پاسدارى كنند و اين امانت بزرگ را با نهايت دقّت به بندگان خدا برسانند. آرى آنها در برابر اين موهبت بزرگ، به زير بار آن مسئوليت عظيم رفتند.

امّا اين كه چگونه خداوند گروه خاصّى را براى اين امر برگزيد و حقيقت وحى چيست و چگونه بر بعضى وحى مى‌شود و بر بعضى نمى‌شود؟ اين گونه مسائل را بايد در جاى مناسب خود مطرح كرد. [2] در واقع اين سخن اشاره به آيه: «وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ النَّبِيِّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ وَ إِبْراهِيمَ وَ مُوسى‌ وَ عِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ أَخَذْنا مِنْهُمْ مِيثاقاً غَلِيظاً»، (به خاطر آور) هنگامى را كه از پيامبران پيمان گرفتيم و (همچنين) از تو و از نوح و ابراهيم و موسى و عيسى بن مريم و ما از همه آنان پيمان محكمى گرفتيم (كه در اداى مسئوليّت تبليغ و رسالت، كوتاهى نكنند)». [3] سپس به دليل اصلى بعثت انبيا اشاره كرده، مى‌فرمايد:

«اين در زمانى بود كه اكثر مردم پيمانى را كه خدا از آنها گرفته بود دگرگون ساختند، حقّ او را نشناختند و همتا و شريكانى براى او قرار دادند و شياطين، آنها را از معرفت خداوند بازداشتند و به هر سو مى‌كشيدند و آنها را از عبادت و اطاعتش جدا

[1] «ميثاق» همان طور كه «صحاح اللغة» مى‌گويد از مادّه وثوق به معناى اعتماد و اطمينان به امانت‌دارى كسى است. بنا بر اين، ميثاق، به عهد و پيمانى گفته مى‌شود كه سبب اطمينان و اعتماد مى‌گردد (در اصل موثاق بوده و سپس واو تبديل به ياء شده است).

[2] رجوع كنيد به تفسير موضوعى «پيام قرآن»، جلد 7، صفحه 317.

[3] سوره احزاب، آيه 7.