ولى يك بررسى اجمالى نشان مى‌دهد كه اين واژه، در روايات اسلامى بارها بر خداوند اطلاق شده و علاوه بر نهج البلاغه كه در اين جا به صورت وصفى و در جاى ديگر به صورت فعلى آمده، در اصول كافى نيز به طور متعدّد به كار رفته است. [1] اين نشان مى‌دهد كه واژه معرفت گر چه در اصل، معنى محدوديّت و يا نياز به تفكّر و تدبّر در آن بوده، ولى بعدا بر اثر كثرت استعمال مفهوم وسيعترى پيدا كرده كه بر هر نوع علم و آگاهى گفته مى‌شود، هر چند زاييده تفكّر و انديشه نباشد.

و امّا در مورد روايت مربوط به نود و نه (99) اسم خداوند، بايد گفت كه هرگز از اين روايت محدود بودن نامهاى الهى به نود و نه (99) استفاده نمى‌شود بلكه اينها در حقيقت صفات برجسته و اسماء حسناى خداوند است و به همين دليل در بعضى از روايات يك هزار نام براى خدا آمده است و چه دليلى از اين بالاتر كه على (ع) كه خود آگاهترين فرد به اسماء و صفات خداوند است مطابق نقل «نهج البلاغه» اين نام يا مشتقّات آن را در مورد خداوند به كار برده است.

2- چگونگى علم خداوند به موجودات قبل از ايجاد

يكى از پيچيده‌ترين مسائل فلسفى و اعتقادى، مسأله «علم خداوند به موجودات، قبل از ايجاد آنها» است. از يكسو مى‌دانيم خداوند از حوادث آينده آگاه است و در آيات قرآن نيز مكرّر به آن اشاره شده و در عبارت فوق نيز آمده است.

[1] اصول كافى، جلد 1، صفحه 91، باب النسبة، حديث 2 و صفحه 113، باب حدوث الاسماء، حديث 2.