مجيد است كه راه معرفة اللّه را بر ما گشوده است.

اين سخن را با تعبير رساى ديگرى از نهج البلاغه پايان مى‌دهيم، مى‌فرمايد:

«لم يطلع العقول على تحديد صفته و لم يحجبها عن واجب معرفته فهو الّذى تشهد له أعلام الوجود على إقرار قلب ذي الجحود تعالى اللّه عمّا يقول المشبّهون به و الجاحدون له علوّا كبيرا، عقول و خردها را بر كنه صفاتش آگاه نساخت و (با اين حال) آنها را از مقدار لازم معرفت و شناخت خود را بر كنه صفاتش آگاه نساخت و (با اين حال) آنها را از مقدار لازم معرفت و شناخت خود باز نداشته است، هم اوست كه نشانه‌هاى هستى، دلهاى منكران را به اقرار بر وجودش واداشته است.

(آرى) او بسيار برتر است از گفتار تشبيه كنندگان، يعنى آنها كه او را به مخلوقاتش تشبيه مى‌كنند و منكران (آنها كه يا ايمان به او ندارند و يا شناخت او را غير ممكن مى‌پندارند)». [1] بهترين تعبير براى يافتن خط مستقيم معرفت و شناخت خدا كه در ميان افراط و تفريط (تشبيه و تعطيل) است، همان است كه در بالا فرموده است.

در باره چگونگى صفات خداوند و مسير صحيح معرفت آنها تعبيرات بسيار رسا و گويا در سطوح بسيار بالا، در خطبه‌هاى ديگر نهج البلاغه آمده است كه مكمّل چيزى است كه در خطبه مورد بحث آمده و به خواست خدا شرح آنها در جاى خود خواهد آمد.

3- نفى حدوث ذاتى و زمانى از ذات پاك او

از تعبيراتى كه در اين فراز آمده، استفاده مى‌شود كه ذات پاكش نه حدوث ذاتى دارد و نه حدوث زمانى. منظور از حدوث زمانى آن است كه چيزى در پهنه زمان به وجود آيد و يا به تعبير ديگر زمانى بگذرد كه موجود نباشد و سپس موجود

[1] نهج البلاغه، خطبه 49.