پرسيدند: هرگز محمد (ص) پروردگارش را مشاهده كرد؟ او گفت: آرى، سؤال كردند: چگونه خدا را ديد؟ گفت: در باغى خرّم و سرسبز، در حالى كه بر كرسى طلايى كه فرش زرّينى بر آن مفروش بود و چهار فرشته آن را حمل مى‌كردند نشسته بود، مشاهده كرد». [1] از اين گذشته روايات متعدّدى كه در «صحيح بخارى»، «سنن ابن ماجه» و غير آنها نقل شده، با صراحت آورده است كه خداوند در روز قيامت با چشم ديده مى‌شود. [2] حتّى در بعضى از اين روايات تصريح شده كه اهل بهشت خدا را مى‌بينند همان گونه كه ماه در شب چهاردهم ديده مى‌شود. [3] وجود اين احاديث سبب شده كه بسيارى از دانشمندان اهل سنّت معتقد به رؤيت خداوند در قيامت گردند و با شدّت از آن دفاع كنند. در حالى كه قرآن با صراحت مى‌گويد: «لا تُدْرِكُهُ الْأَبْصارُ»، هيچ چشمى خدا را نمى‌بيند» [4] و به «موسى» فرمود: «لَنْ تَرانِي»، هرگز مرا مشاهده نخواهى كرد» [5] (و مى‌دانيم «لن» براى نفى ابد مى‌باشد).

در خطبه اشباح اين مسأله به وضوح بيان شده است، آنجا كه مى‌فرمايد:

«و الرّادع أناسىّ الابصار عن ان تناله أو تدركه أو تبصره، آن كس كه مردم‌

[1] توحيد ابن خزيمه، صفحه 217 (طبق نقل «بحوث فى الملل و النحل»، جلد 1، صفحه 145).

[2] صحيح بخارى، جلد 6، صفحه 56، تفسير سورة النساء و سنن ابن ماجه، جلد 1 (مقدّمه- باب 13- حديث 177).

[3] براى آگاهى از اين روايات كه به يقين روايات مجعولى مى‌باشند و همچنين پاسخ اين روايات و دلايلى از آيات و روايات معتبر كه مى‌گويد خدا با چشم ديده نمى‌شود نه در دنيا و نه در آخرت به جلد چهارم تفسير موضوعى پيام قرآن، صفحه 241 تا 251 مراجعه كنيد.

[4] سوره انعام، آيه 103.

[5] سوره اعراف، آيه 143.