دعوتى كه توأم با دليل است و دلائلش در آيات توحيدى پيش از آن آمده است.

سپس به يكى از آثار مهمّ ايمان كه‌ «انفاق فى سبيل اللَّه» است دعوت كرده مى‌گويد: از آنچه خداوند شما را در آن «جانشين خود» ساخته انفاق كنيد (وَأَنفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُم مُّسْتَخْلَفِينَ فِيهِ).

اين دعوتى است به ايثار و فداكارى و گذشت از مواهبى كه انسان در اختيار دارد، منتها اين دعوت را مقرون به اين نكته مى‌كند كه فراموش نكنيد «در حقيقت مالك اصلى خداست» و اين اموال و سرمايه‌ها چند روزى به عنوان امانت نزد شما سپرده شده همان‌گونه كه قبلًا در اختيار ديگران بوده است و در آينده نيز به دست گروهى ديگر خواهد افتاد.

به راستى چنين است؛ زيرا در آيات ديگر قرآن خوانده‌ايم كه مالك حقيقى كلّ جهان خدا است. ايمان به اين واقعيت بيانگر همين است كه ما «امانتدار» او هستيم، چگونه ممكن است امانتدار فرمان صاحب امانت را ناديده بگيرد!

توجّه به اين نكته به انسان روح سخاوت و ايثار مى‌بخشد، و دست و دل او را در انفاق باز مى‌كند.

تعبير به «مستخلفين» (جانشينان) ممكن است اشاره به نمايندگى انسان از سوى خداوند در زمين و مواهب آن باشد، و يا جانشينى از اقوام پيشين و يا هر دو.

و تعبير به «ممّا» (از چيزهايى كه ...) تعبير عامى است كه نه تنها اموال بلكه تمام سرمايه‌ها و مواهب الهى را شامل مى‌شود و همان‌گونه كه در گذشته نيز گفته‌ايم انفاق مفهوم وسيعى دارد كه منحصر به مال نيست، بلكه‌