«هُوَ الَّذِى بَعَثَ فِى الأُمِّيّنَ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَ يُزَكِيّهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ إِن كَانُوا مِنْ قَبْلُ لَفِى ضَلَالٍ مُّبينٍ‌؛ او خدايى است كه از ميان مردم درس نخوانده پيامبرى را برانگيخت تا سخنان خدا را بر آنها بخواند و آنها را پاكيزه كند و علم و دانش بياموزد، اگر چه پيش از آن در گمراهى آشكارى بودند». [1]

اين است هدف عالى پيامبران و آنچه به خاطر آن فرستاده شده‌اند.

اثبات نبوت‌

پيامبران براى اثبات رسالت خود، بايد گواه زنده و روشنى داشته باشند و اين گواه حتماً بايد كارى باشد كه انجام آن از عهده افراد عادى بشر بيرون باشد، تا اثبات گردد كه آنها با جهان ماوراى طبيعت ارتباط دارند و از آن‌جا الهام و دستور مى‌گيرند.

به عنوان مثال پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله با اين‌كه از ميان يكى از عقب افتاده‌ترين ملل برخاست، كتابى آورد كه شاهكارى از علم و دانش، اصول هدايت و تربيت، اخلاق، قوانين و آداب زندگى و اسرار آفرينش بود. مسلّم است كه چنين كارى، از چنان كسى، با قدرت بشرى ممكن نبود، بنابراين چون اين كار از عهده بشر ساخته نيست، نام آن را «اعجاز» مى‌گذاريم.

قرآن تنها از جنبه ادبى و شيوه «بيان» معجزه نبود، اگر چه جاذبه خاصّى كه در لابه‌لاى عبارات آن نهفته بود به قدرى شديد و

[1]. سوره جمعه، آيه 2.