زيرا:

اوّلًا، شدّت عمل تنها در مواردى است كه جنبه حياتى دارد و امنيّت اخلاقى و اجتماعى ملّتى به خطر مى‌افتد، و نظير آن در همه قوانين جهان وجود دارد، منتها ممكن است بعضى از جوامع مسائلى از قبيل مبارزه با بى‌عفّتى و فحشا را جزو مسائل حياتى نشمرند و موضوعات ديگرى را به جاى آن قرار دهند و حال آن كه قوانين اسلامى با موشكافى مخصوص خود اين مسائل را جزو حياتى‌ترين موضوعات شمرده است.

ثانياً، در عين اين‌كه بعضى از اين مجازات‌ها گاهى شديد به نظر مى‌رسد، راه اثبات اين جرم‌ها را چندان مشكل، و شرايط آن را آن به قدرى زياد قرار داده كه به آسانى چنان جرمى ثابت نمى‌گردد، و ممكن است در تمام سال تنها يك يا چند فرد معدود مشمول آن مجازات شوند. بنابراين با اين‌كه اثرات خاصّ تربيتى خود را دارد، و ترس از مجازات را براى همه تبهكاران به وجود مى‌آورد، در عين حال افرادى كه اين گونه مجازات‌ها در حقّ آنها اجرا گردد در عمل نادر است.

ثالثاً، بايد به اين نكته كاملًا توجّه داشت كه قوانين و دستورات اسلامى براى حفظ حقوق و روابظ انسان‌ها و جلوگيرى از فساد و تجاوز «يك واحد به هم پيوسته است»، و اثر نهايى و كامل آن در صورتى است كه همه با هم پياده شود، يعنى نخست بايد محيطى فراهم شود كه دستورهاى تربيتى و رفاه اجتماعى اسلام آن چنان پياده شود كه در عمل اجراى حدود كاهش فراوان يافته و، در نتيجه كمتر جرم و جنايتى رخ دهد، زيرا بسيارى از جرم‌ها و جنايات معلول سوءِ تربيت، و يا