الف- آيه تبليغ كه در بحث گذشته آورديم و قبل از اين ماجرا نازل شده، با آن لحن تند و داغ و قرائنى كه در آن بود به خوبى گواهى مى‌دهد كه سخن از دوستى و صداقت معمولى نبوده، چرا كه اين امر جاى نگرانى نبود و اين همه اهميّت و تأكيد لازم نداشت، همچنين آيه‌ «اكمال دين» كه بعد از آن نازل شده گواه بر اين است كه مسئله فوق‌العاده مهمّى همچون مسئله رهبرى و جانشينى پيامبر صلى الله عليه و آله مطرح بوده است.

ب- طرز پياده شدن حديث با آن همه مقدّمات در آن بيابان سوزان با آن خطبه مفصّل و با اقرار گرفتن از مردم و در آن شرايط حسّاس زمانى و مكانى همه دليل بر مدّعاى ماست.

ج- تبريك‌هايى كه از ناحيه گروه‌ها و اشخاص مختلف به على عليه السلام گفته شد و نيز اشعارى كه شعرا در همان روز و بعد از آن سرودند، همه بيانگر اين واقعيت است كه سخن از نصب على عليه السلام به مقام والاى امامت و ولايت بوده و نه چيز ديگر.