حلال خوانده مى‌شد.

پيوند اين بدعت و ديدگاه تحقيرآميز اعراب جاهلى به زن، موجب تشديد و غلظت اين حكم بر زنان شد و آنان، فقط در صورت مردار شدن شتر، حق خوردن گوشت آن را پيدا مى‌كردند. اين حرمت تخيّلى، دست متولّيان و خدمتگزاران بتها را در استفاده بى محابا از مرتعها و آب چشمه‌ها و چاههاى كمياب عربستان باز مى‌گذاشت؛ همچنين موجب مى‌گشت كه شتران را براى شكرگزارى و يا برآورده شدن حاجات، نذر بتهاى سنگى و متولّيان آن كنند.

قرآن مجيد با چهار آيه كريمِ فوق به پيكار با اين بدعت جاهلى برخاست و در جهت مبارزه با بت و بت پرستى و انهدام سنّتهاى پوشالىِ گره خورده به آن، ادّعاى آنان را افترايى بيش ندانسته، چهره متولّيان و بت پرستان و بت سازان را افشا كرده و اعلان نموده است كه تحليل و تحريم چارپايان منحصراً در اختيار خداى سبحان است و او اين چهار دسته را- درست بر خلاف عقيده جاهلانه اعراب- حرام ندانسته و مردار و هر آنچه را براى بتها و غير خدا سر مى‌برند، حرام كرده است.