آنچه را كه نام غير خدا بر آن برده شده، حرام گردانيده است. [با اين همه،] هر كس كه [به خوردن آنها] ناگزير شود و سركش و زياده‌خواه نباشد، قطعاً خدا آمرزنده مهربان است؛ و براى آنچه زبان شما به دروغ مى‌پردازد، مگوييد: اين حلال است و آن حرام، تا بر خدا دروغ بنديد؛ زيرا كسانى كه بر خدا دروغ مى‌بندند، رستگار نمى‌شوند.

و به زعم خودشان گفتند: «اينها دامها و كشتزار [هاى‌] ممنوع است كه جز كسى كه ما بخواهيم، نبايد از آن بخورد؛ و دامهايى است كه [سوار شدن بر] پشت آنها حرام شده است؛ و دامهايى [داشتند] كه [هنگام ذبح،] نام خدا را بر آن [ها] نمى‌بردند، به صرف افترا بر [خدا]. بزودى [خدا] آنان را به خاطر آنچه افترا مى‌بستند، جزا مى‌دهد.

و گفتند: آنچه در شكم اين دامهاست، اختصاص به مردان ما دارد و بر همسران ما حرام شده است، و اگر [آن جنين‌] مرده باشد، همه آنان [از زن و مرد] در آن شريك‌اند.

بزودى [خدا] توصيف آنان را سزا خواهد داد؛ زير او حكيم داناست.

خدا [چيزهايى ممنوعى از قبيل:] بحيره [ماده شترى كه پنج بار زاييده‌] و سائبه [ماده شترى كه دوازده بار زاييده‌] و وصيله [ماده گوسفندى كه هفت بار بچّه آورده‌] و حام [حيوان نرى كه براى آبستن كردن حيوانات ماده از آن استفاده مى‌شد] قرار نداده است؛ ولى كسانى كه كفر ورزيدند، بر خدا دروغ مى‌بندند، و بيشترشان تعقّل نمى‌كنند.

حديث‌

1150. امام صادق عليه السلام: هنگامى كه شتر ماده بزايد و فرزند او هم بزايد، بحيره ناميده مى‌شود.

1151. امام صادق عليه السلام‌- در تفسير سخن خداوند كه؛ «خدا [چيزهايى ممنوع از قبيل:] بحيره و سائبه و وصيله و حام قرار نداده»-: مردمان جاهلى، شتر ماده‌اى را كه دو قلو بزايد، «وصيله» مى‌دانستند؛ از اين رو، كُشتن و خوردن آن را جايز نمى‌شمردند؛ واگر ده بچه مى‌زاييد، آن را «سائبه» مى‌ناميدند وسوارى گرفتن از آن و خوردن آن را حلال نمى‌داستند؛ و «حام»، حيوان نرى بود [كه براى آبستن‌كردن حيوانات ماده از آن استفاده مى‌شد] كه آن را نيز حلال نمى‌دانستند. سپس خداوند، آيه نازل كرد كه هيچ يك از اينها را حرام نكرده است.