يادآور شد كه از على بن ابى طالب عليه السلام است:

اگر به بردبارى نياز داشته باشم، به درستى كه در پاره‌اى وقتها به نادانى نيازمندترم. من نادانى را به عنوان دوست و همنشين نمى‌پسندم؛ ليكن براى هنگام نيازمندى آن را مى‌پسندم. مرا مَركبى است براى بردبارى كه با بردبارى، افسار شده و مَركبى است براى نادانى كه با نادانى، زين شده است.

1094. امام حسين عليه السلام: اگر مردم تعقّل مى‌كردند و مرگ را تصوّر مى‌كردند، دنيا ويرانه مى‌شد.

1095. امام عسكرى عليه السلام: اگر همه اهل دنيا خردمند مى‌شدند، دنيا ويران مى‌گشت.

1096. امام صادق عليه السلام: اى مفضّل! بينديش در آنچه آگاهى‌اش از آدمى پوشيده شده، از مدت زندگانى‌اش؛ زيرا اگر انسانى از اندازه عمرش باخبر مى‌شد و زندگى كوتاهى داشت، با ترس از مرگ كه زمانش را مى‌دانست، زندگى ناگوارا بود؛ بلكه مانند كسى مى‌شد كه سرمايه‌اش از كف رفته يا رو به فناست. چنين شخصى، تنگدستى و ترس از كف دادن سرمايه و هراس از تنگدستى را احساس مى‌كرد، با آنكه ناگوارى‌يى كه از پايان يافتن عمر به آدمى رسد، بيش از ناگوارى نابودى سرمايه است؛ چرا كه انسانى كه ثروتش كم شود، اميد جايگزين شدن آن را دارد و با اين آرزو، آرامش يابد؛ امّا كسى كه به نابودى عمر يقين دارد، يأس و نابودى بر او مستولى شود. امّا اگر عمرش طولانى مى‌بود و بدان آگاه مى‌گشت، اعتماد به بقا پيدا مى‌كرد و غرق در لذّتها و گناهان مى‌شد و بر اين ديدگاه عمل مى‌كرد كه به لذّتهايش مى‌رسد، آن گاه در پايان عمر توبه مى‌كند؛ و اين روشى است كه خداوند، آن را بر بندگان نمى‌پسندد و نمى‌پذيرد.

اگر بگويى: آيا چنين نيست كه گاه انسان، مدتى معصيت مى‌كند و سپس توبه مى‌كند و توبه‌اش مقبول مى‌شود؟ گوييم: اين، از آن روست كه شهوت‌