انديشه مرده نبود. هيچ پيامبرى چنين قدرتى ندارد. قرآن كريم به خاتم انبيا مى‌فرمايد:

فَإِنَّكَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتى‌ وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ.[1]

در حقيقت، تو مردگان را شنوا نمى‌گردانى و اين دعوت را به كَران نمى‌توانى بشنوانى.

اين گونه انسانها تنها ظاهر دنيا را مى‌بيند ولى از حقيقت غافل‌اند:

يَعْلَمُونَ ظاهِراً مِنَ الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غافِلُونَ.[2]

از زندگى دنيا، ظاهرى را مى‌شناسند، حال آنكه از آخرت غافل‌اند.

اينجاست كه تعليم مرده، سودى ندارد. كسى كه به مرگِ انديشه گرفتار شد، تبديل به خطرناك‌ترين جنبدگان مى‌گردد و به گفته قرآن كريم، «إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ اللَّهِ الصُّمُّ الْبُكْمُ الَّذِينَ لا يَعْقِلُونَ».

و بدين جهت، حتّى نزديك شدن به چنين كسى خطرناك است؛ زيرا بيمارى انديشه، واگير دارد و ممكن است به ديگران نيز سرايت كند. لذا وظيفه مردم در برخورد با بيمارانى اين چنين، اجتناب و اعراض است؛ همان طور كه خداوند سبحان مى‌فرمايد:

فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنا وَ لَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَياةَ الدُّنْيا.[3]

پسْ از هر كس كه از ياد ما روى برتافته و جز زندگى دنيا را خواستار نيست، روى برتاب.

[1]. سوره روم، آيه 52.

[2]. همان، آيه 7.

[3]. سوره نجم، آيه 29.