426. امام على عليه السلام: ريشه خردمندى، انديشه است و ميوه آنْ سلامتى.

ص: فرجام بهشتى‌

427. پيامبر صلى الله عليه و آله‌- در سفارش به حضرت على عليه السلام-: عقل، آن است كه بهشت با آن به دست آيد و خشنودى خداوند با آن طلب گردد.

428. پيامبر صلى الله عليه و آله: چه بسيار خردمندانى كه دركى از خداوند دارند؛ گرچه نزد مردم، خوار و بد چهره‌اند؛ ولى در آينده رستگارند. چه بسيار خوشْ سخنورانى كه نزد مردم، خوش چهره‌اند؛ ولى در قيامت، هلاك مى‌شوند.

429. انس: سؤال شد: «اى رسول خدا ممكن است مردى از خردى نيكو برخوردار باشد و گناهان بسيار داشته باشد؟». پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: «هيچ انسانى نيست، مگر اينكه گناهان و لغزشهايى را مرتكب شده است. پس هر كس سرشتش خردمندى و نهادش يقين باشد، گناهانْ بدو آسيبى نرساند». گفته شد: «اى رسول خدا! چگونه است اين؟». فرمود: «زيرا [خردمند] هرگاه مرتكب لغزشى گردد، آن را با توبه و پشيمانى جبران كند و از اين رو، گناهانش پاك گردد و تنها خوبى‌ها باقى مى‌ماند كه با آن وارد بهشت گردد».

430. امام على عليه السلام: گروههايى به سوى بهشت برين [از ديگران‌] پيشى گرفتند كه بيش از ديگران اهل روزه، نماز، حج و عمره نبودند؛ بلكه آنان پندهاى الهى را دريافتند.

431. امام صادق عليه السلام: آنكه خردمند باشد- اگر خدا خواهد- پايانش به بهشت ختم گردد.

432. محمّد بن عبدالجبّار از يكى از ياران امام صادق عليه السلام نقل مى‌كند كه عرض كردم: «خرد چيست؟» فرمود: «آن چيزى كه با آن خداوند پرستش شود و بهشت با آن به دست آيد». گفتم: «آنچه در معاويه بود، [چه بود]؟» فرمود:

آن تيزهوشى و شيطنت است. آن شبيه عقل است؛ ولى عقل نيست.