حديث:

350. امام صادق عليه السلام‌درباره سخن خداوند متعال: «سپس كتاب آسمانى را به بندگان خود كه برگزيده بوديمشان، به ميراث داديم. پس برخى آنان بر خود ستمكارند و برخى از ايشان، ميانه‌رو، و برخى از آنان در كارهاى نيك، به فرمان خدا پيشتازند. اين، همانا فضل بزرگ است»: ستمگر بر گِرد [هواى‌] نفس خويش مى‌چرخد و ميانه رو، بر گِرد دل خويش و پيشتاز، بر محورِ پروردگار عز و جل خود.

351. امام صادق عليه السلام‌درباره سخن خداوند متعال: «مگر كسى كه دلى سالم به سوى خدا بياورد»: دل سالم، دلى است كه پروردگارش را ديدار كند، در حالى كه احدى جز او در خود نداشته باشد و هر دلى كه در آن شرك يا شكّ باشد، ساقط است.

352. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: دنيا بر اهل آخرت، حرام است و آخرت، بر اهل دنيا حرام است و هر دو بر اهل خداى عز و جل، حرام‌اند.

353. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: دل، سه گونه است: دلِ دنياطلب، دلِ آخرت‌طلب و دلِ خدا خواه. دلى كه دنيا طلب باشد، سختى و رنجْ نصيب اوست و دلى كه آخرت طلب باشد، درجات بلند نصيبش شود و دلى كه خدا خواه باشد، هم دنيا دارد و هم آخرت‌

دارد و هم خدا.