شاگردى‌اش در نزد وى، بعدها از بخارى نيز كناره گرفته است.[1]

7. دارَمى‌

ابو محمّد عبد اللَّه بن عبد الرحمان بن فضل بن بهرام بن عبد الصمد تميمى دارمى‌[2] سمرقندى، به سال 181 هجرى تولّد يافت و به سال 255 هجرى در سمرقند (از شهرهاى بزرگ ماوراء النهر) درگذشت.

وى ثقه و از حافظان حديث بوده و سفرهاى مختلفى به ساير بلاد براى شنيدن حديث و ملاقات مشايخ داشته است. ديانت و حلم و اجتهاد و عبادت وى به گونه‌اى بوده كه در زمان خودش ضرب المثل بوده و برخى از محدّثان بزرگ چون مسلم و ابو داوود و ترمذى از وى نقل حديث كرده‌اند.

دارمى، مؤلّف معروفى نيز بوده و مهم‌ترين تأليف وى كتاب المسند، معروف به مسند الدارمى‌[3] است و پيش از قرن ششم، عدّه زيادى اين كتاب را به جاى سنن ابن ماجه، كتاب ششم از امّهات كتاب‌هاى حديثىِ اهل سنّت مى‌دانستند.[4]

8. عِجلى‌

ابو الحسن احمد بن عبد اللَّه بن صالح عجلى‌[5] كوفى، ساكن طرابلس مغرب‌

[1]. ر. ك: تاريخ بغداد، ج 13، ص 101- 104؛ سير أعلام النبلاء، ج 12، ص 557- 580( ش 217)؛ تذكرة الحفّاظ، ج 2، ص 588- 590( ش 613)؛ طبقات الحفّاظ، ص 283- 284( ش 591)؛ علم رجال الحديث، ص 186- 187.

[2]. منسوب است به بنى دارم، و دارم، فرزند مالك بن حنظلة بن زيد مناة بن تميم بوده است.

[3]. به اين كتاب، سنن الدارمى نيز مى‌گويند.

[4]. ر. ك: تاريخ بغداد، ج 10، ص 30- 34( ش 5148)؛ الأنساب، ج 2، ص 441- 442؛ سير أعلام النبلاء، ج 12، ص 224- 232( ش 78)؛ تذكرة الحفّاظ، ج 2، ص 534- 536( ش 552)؛ طبقات الحفّاظ، ص 259( ش 531).

[5]. منسوب است به بنى عِجْل.