بيمارى، هراس، گرسنگى و سختى است. «به موسى و همراهانش فال بد مى‌زنند»، يعنى او را شوم مى‌دانند.

مقصود از گونه دوم حسنات، كارهاى بندگان است، [در] اين سخن خداوند كه: «هر كس حسنه‌اى (كار نيكى) آوَرَد، ده برابر پاداش دارد». و مانند آن، بسيار است.

سيّئات نيز دو گونه‌اند. از جمله سيّئات: ترس (ناامنى)، گرسنگى، سختى- و اين همان است كه در آيه: «اگر به آنان سيئه‌اى برسد، به موسى و همراهانش فال بد مى‌زنند» گفتيم- و كيفرهاى گناهان هستند كه خداوند، اينها را «سيّئات» ناميده است.

مقصود از گونه دوم سيّئات، كارهاى بد بندگان است كه به سبب آنها كيفر مى‌شوند، [در] اين سخن خداوند كه: «آنانى كه سيئه‌اى آوَرَند، چهره‌هايشان در آتش دوزخ افكنده مى‌شود» و اين سخن كه: «هر حسنه‌اى به تو رسد، از خداست و هر سيئه‌اى به تو رسد، از خود توست»؛ يعنى هر گناهى كه انجام دادى و در دنيا يا آخرت به كيفر آن رسيدى، از خود تو و به سبب كارهاى خود توست؛ چرا كه دست دزد را مى‌بُرند، زناكار را شلاق مى‌زنند و يا سنگسار مى‌كنند، و قاتل را مى‌كشند.

خداوند متعال، آفت‌ها و بيم و سختى و كيفرهاى گناهان را، همه اينها را «سَيّئه (بد و ناخوشايند)» ناميده و فرموده است: «و هر سيئه‌اى به تو رسد، از خود توست» و به سبب كارهاى توست، و اين سخن كه:

«بگو، همه از سوى خداست»؛ يعنى: تندرستى، عافيت، وسعت رزق و سيّئات (كه كيفر گناهان هستند)، همه از سوى خداى‌اند.