جلب توجّه مى‌كند، اين است كه در متون اسلامى، اسباب معنوى بركت، در كنار اسباب مادّى آن، قرار دارند. از يك سو، روايات ما: پروا، عبادت، طهارت، دعا، نماز، حج، استغفار و مانند اينها را مبادى (زمينه‌هاى) بركت و توسعه در زندگى معرّفى مى‌كنند و از سوى ديگر، دامدارى، كشاورزى، تجارت و كار را پشتوانه و مايه بركت و توسعه مى‌دانند.

آنچه از همجوارى اين دو دسته از اسباب برمى‌آيد، اين است كه در جهان‌بينى اسلامى، اعتقاد به تأثير معنويّت در خير و بركت و توسعه و شكوفايى مادّى، به معناى نفىِ اسباب مادّى يا كم‌رنگ كردن نقش آنها در توسعه نيست؛ بلكه بدين معناست كه اسلام، علاوه بر اسباب مادّى شناخته‌شده براى توسعه، اسباب ناشناخته و نامرئى ديگرى را هم مؤثّر مى‌داند و معتقد است كه باورهاى صحيح دينى، اخلاق شايسته، و اعمال نيكو نيز در شكوفايى و توسعه اقتصادى جامعه، نقش دارند.

قرآن كريم در اين باره تصريح مى‌كند كه:

«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرَى‌ ءَامَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنَا عَلَيْهِم بَرَكتٍ مّنَ السَّمَآءِ وَالأْرْضِ‌؛[1] اگر اهل آبادى‌ها ايمان آورده، پروا مى‌ورزيدند، بركت‌هايى را از آسمان و زمين بر آنان مى‌گشاديم».

خداوند، در آيه ديگرى از قول حضرت نوح عليه السلام مى‌فرمايد:

«فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ إِنَّهُ كانَ غَفَّاراً* يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً* وَ يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً؛[2]

[1]. اعراف، آيه 96.

[2]. نوح، آيه 10- 12.