البتّه اين شناختِ بديهى و فطرى، براى رسيدن انسان به مقصودش، كافى نيست؛ بلكه انسان براى شناخت همه‌جانبه «خير» و تشخيص تمام مصاديق آن و مهم‌تر از آن، براى پيمودن راه‌هاى «خير»، به «وحى» نياز دارد.

متون و شواهد دينى كه بر اين مدّعا دلالت مى‌كنند، در فصل اوّل و دوم بخش نخست كتاب، خواهند آمد.

فصل سوم نيز در مورد اسباب و ابزار و مبادى «خير» است. در اين فصل، متونى كه بر اين معنا دلالت دارند، در حدّ توان، مورد كاوش قرار گرفته‌اند. اين متون به دو دسته تقسيم مى‌شوند:

دسته اوّل: آنچه در تشخيص «خير» نقش دارند، كه با عنوان «مبادى علمى» آمده‌اند؛ مانند: «قرآن» كه مصداق روشن و بى‌بديلِ وحى الهى است، «اهل بيت» كه مفسّران قرآن‌اند، «عقل» كه در احاديث اسلامى اغلب به عنوان «وجدان اخلاقى» توصيف شده است، و «علم» كه از همين مبادى علمى به شمار مى‌آيد.

دسته دوم: آنچه در دستيابى به «خير» مؤثّر است؛ همانند: تلاش، توفيق، همنشينى با نيكان و ... كه با عنوان «مبادى عملى و اخلاقى» مطرح شده‌اند.

گفتنى است احاديثى كه در ذيل عنوان‌هاى: «آنچه با آن، مى‌توان به خير دنيا دست يافت» و «مجموعه‌هاى نيكى» آمده‌اند، اغلب به اين بخش، مربوط مى‌شوند.

سيماى نيكان‌

فصل چهارم، عهده‌دار بيان نشانه‌هايى است كه جامعه‌هاى برخوردار از «خير» و انسان‌هاى شايسته و نيكوكار، داراى آنها هستند. در اين فصل، ويژگى‌هاى انسان برتر و مسلمان شايسته، به تفصيل، از نگاه احاديث اسلامى، تبيين و تفسير شده است.