324 امام صادق عليه السلام: مردى نزد پيامبر خدا آمد و گفت: اى پيامبر خدا! من نماز مى‌گزارم و بخشى از نمازم را براى تو قرار مى‌دهم.

فرمود: «اين برايت خوب است».

گفت: اى پيامبر خدا! من نصف نمازم را براى تو قرار مى‌دهم.

فرمود: «اين برايت برتر است».

گفت: من نماز مى‌خوانم و همه نمازم را براى تو قرار مى‌دهم.

پيامبر خدا فرمود: «پس خداوند هم در مورد آنچه از كار دنيا و آخرتت كه تو را نگران ساخته، كفايتت مى‌كند».

325 الكافى‌- به نقل از هِلقام بن ابى هلقام-: خدمت امام كاظم عليه السلام رسيدم و به او عرض كردم: فدايت شوم! مرا دعايى مختصر بياموز كه دربرگيرنده دنيا و آخرت باشد.

فرمود: «بعد از هر نماز صبح تا طلوع خورشيد، بگو:

" سُبْحانَ اللَّهِ العَظيمِ و بِحَمْدِهِ، أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ وَ أَسْأَلُهُ مِنْ فَضلِهِ؛

خداى بزرگ، منزّه است. به ستايش او مشغولم و از او آمرزش مى‌خواهم و از فضل او مى‌طلبم"».

من از همه خانواده‌ام بدحال‌تر و پريشان‌تر بودم، تا آن كه از سوى مردى كه فكر نمى‌كردم ميان من و او خويشاوندى باشد، ارثى به من رسيد و امروز، من توانگرترين فرد خانواده‌ام. اين نبود، مگر به بركت آنچه مولايم، بنده شايسته خدا (امام كاظم عليه السلام)، به من آموخت.

326 الكافى‌- به نقل از على بن مهزيار-: محمّد بن ابراهيم، نامه‌اى به محضر امام كاظم عليه السلام نوشت و درخواست كرد كه: سرورم! مرا دعايى بياموز كه پس از نمازهايم بخوانم تا خداوند، خير دنيا و آخرت را برايم فراهم آورد.

امام عليه السلام نوشت: چنين مى‌گويى:

«أَعُوذُ بِوَجْهِكَ الكَريمِ وَ عِزَّتِكَ الَّتى‌