بصره استفاده كرده است؛ چرا كه درباره او مى‌گويد:

أستاذنا و شيخنا و من استفدنا منه.[1]

او همچنين تصريح كرده كه ابن نوح ساكن بصره بوده است.

تأليفات نجاشى‌

نجاشى رحمه الله در شرح حال خودنوشت،[2] كتاب‌هاى خود را اين‌چنين معرّفى مى‌نمايد:

1. كتاب الجمعة و ما ورد فيه من الأعمال،

2. كتاب الكوفة و ما فيها من الآثار و الفضائل،

3. كتاب أنساب بنى نصر بن قعين و أيّامهم و أشعارهم،

4. كتاب مختصر الانوار و مواضع النجوم التى سمّتها العرب.

در نسخه چاپ‌شده كنونى، كتاب اخير، همين گونه نام برده شده است؛ ولى در بسيارى از نسخه‌هاى قديمى، مختصر الأنواء آمده است.

در تفسير «نوء» كه به «انواء» جمع بسته مى‌شود، اختلاف وجود دارد:

برخى آن را به سقوط منزلى (قرارگاهى) از منازل بيست و هفتگانه ماه و طلوع منزلى ديگر از آن منازل گفته‌اند.

برخى ديگر، آن را مطلق منازل ماه گفته‌اند.

برخى نيز اثرى را كه با سقوط ماه از هر منزل يا هنگام سقوط آن منزل به وجود مى‌آيد، نوء گفته‌اند و بر همين تفسير، «نوء باران» اطلاق شده است.

شيخ آقابزرگ تهرانى، دو كتاب ديگر را نيز از تأليفات نجاشى دانسته است:

1. أخبار بنى سنسن.[3]

[1]. رجال النجاشى، ص 86( ش 209)

[2]. رجال النجاشى، ص 101( ش 253)

[3]. الذريعة، ص 1( ش 324)