مشايخ و محدّثان ديگر، بر اسناد صاحب شرح حالْ اعتماد، و از طريق وى روايت كرده‌اند.

بر اساس اين قول، اين توصيف، نوعى مدح براى صاحب شرح حال است.

قول يازدهم. توقّف در تعيين مراد اين تعبير، و حكم نمودن به خفاى معناى آن.

در سماء المقال، اين توقّف از عدّه‌اى از بزرگان و نيز پدر مؤلّف كتاب (ابو المعالى كلباسى) نقل‌[1] و در معجم رجال الحديث پذيرفته شده است.[2]

[1]. سماء المقال، ج 2، ص 176

[2]. معجم رجال الحديث، ج 1، ص 108