معرّفى نكرده است، رمز «لم، جش» به كار برده و وى را از جمله كسانى كه روايت ندارند، معرّفى كرده است.

بررسى:

هرچند ابن داوود اين شيوه را در مواردى به كار برده است، ليكن مواردى نيز وجود دارند كه وى، راوى يا صاحب كتاب در رجال النجاشى را با اين رمز معرّفى كرده است. براى نمونه، ابن داوود درباره محمّد بن سماعه چنين گفته است:

محمّد بن سماعة (لم، جش) كان ثقةً وجهاً فى أصحابنا.[1]

نجاشى رحمه الله در شرح حال وى، چهار كتاب حديثى به او نسبت داده است.[2] موارد ديگرى از اين دست نيز يافت مى‌شوند[3] و بى شك، مراد نجاشى از كتاب‌هاى اين افراد، كتاب‌هاى حديثى بوده است و از همين روست كه صاحبان اين كتاب‌ها، راوى حديث شناخته مى‌شوند.[4] با توجّه به اين مطالب، آشكار مى‌گردد كه اين ادّعا به نحو كامل، قابل پذيرش نيست، هرچند كه در مواردى، صحيح به نظر مى‌رسد.

ادّعاى سوم. ابن داوود، كسانى را كه در رجال النجاشى تضعيف نشده‌اند، در بخش ممدوحان آورده است و اين، به جهت برداشت خاصّ وى از شيوه نجاشى در رجالش بوده است.

بررسى:

در بررسى اين ادّعا، بايد اين نكته را يادآور شويم كه ابن داوود، بخش اوّل كتاب خويش را به ذكر نام ممدوحان و نيز كسانى كه از سوى اصحاب، تضعيف نشده‌اند، اختصاص داده است.

[1]. رجال ابن داوود، ص 174( ش 1404)

[2]. رجال النجاشى، ص 329( ش 890)

[3]. براى نمونه، عناوين زير را با رجال النجاشى مقايسه كنيد: رجال ابن داوود، ص 59( ش 276) و ص 107( ش 741 و 745) و ص 108( ش 746) و ص 174( ش 1411) و ص 175( ش 1414)

[4]. سماء المقال، ج 1، ص 189- 191