براى دانشمندان مختلف قرن سيزدهم و به كوشش سيّد احمد حسينى اشكورى در دفتر پنجم ميراث حديث شيعه، ص (521- 549) چاپ شده است.

48. اجازة الحديث‌، از حيدر على بن عزيز اللَّه مجلسى (م ح 1220 ق). اجازه مبسوطى است كه حيدر على براى فرزندانش و چند تن ديگر از علما نوشته و احوال خاندان مجلسى را نيز به تفصيل، در آن آورده است. از اين رو، گاه از آن به أنساب المجلسى تعبير كرده‌اند.[1]

49. اجازه‌، از محمّد بن عبد النبى اخبارى (م 1232 ق). اخبارى، اين اجازه را براى عالمى محمّد حسن نام، نوشته است.[2]

50. اجازه نامه‌، از محمّد بن عبد النبى اخبارى. اجازه‌اى است از اخبارى براى برادر زاده‌اش محمّد باقر بن محمّد على.[3]

51. اجازات الشيخ أحمد الأحسائى‌ (م 1241 ق). اين اجازه با تعليقات دكتر حسينعلى محفوظ در سال 1390 ق، در نجف، توسّط مطبعة الآداب، به چاپ رسيده است.

52. اجازه‌، از سيّد كاظم رشتى (م 1259 ق). اين اجازه براى حسين بن عبد اللَّه حسينى در سال 1242 ق، نوشته شده است.[4]

53. اجازه‌، از سيّد محمّد باقر بن محمّد تقى شفتى (حجّة الإسلام) (م 1260 ق).

[1]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 16، ص 60( ش 6057).

[2]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه مدرسه سپه‌سالار، ج 3، ص 48( ش 76).

[3]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه مجلس شوراى اسلامى، ج 26، ص 108( ش 7607).

[4]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 28، ص 11( ش 11003).