اجازه مفصّلى است كه بحرانى، براى شيخ حسين بن محمّد عصفورى و خلف بن عبدعلى عصفورى نوشته و احوال 133 نفر از علماى بزرگ شيعه را نيز در آن آورده است.[1]

اين اجازه با تحقيق و تعليق سيّد محمّد صادق بحر العلوم در نجف اشرف و نيز توسّط مؤسّسه آل البيت عليهم السلام در قم، به چاپ رسيده است.

9. اجازة الحديث‌، از يوسف بن احمد بحرانى. اين اجازه براى سيّد مهدى بحر العلوم نوشته شده و اجازه دهنده در آن، طُرُق روايتى خود را ذكر كرده است.[2]

10. اجازة الحديث‌، از حسين بن محمّد بن عبد النبى بحرانى (م 1192 ق).[3]

اين اجازه، براى حسين بن عبد اللَّه بحرانى نوشته شده است.[4]

قرن سيزدهم‌

11. اجازة الحديث‌، از سيّد محمّد مهدى بحر العلوم (م 1212 ق). اين اجازه براى سيّد عبد الكريم بن جواد موسوى جزايرى نوشته شده است.[5]

12- 18. اجازه‌، از سيّد محمّد مهدى بحر العلوم. اين اجازات در كتاب اجازات الرواية و الوارثة فى القرن الأخيرة الثلاثة، تأليف شيخ آقا بزرگ تهرانى آمده است.

بحر العلوم، اين اجازات را براى شش تن از شاگردان خود نوشته است. اين كتاب در دفتر هفتم ميراث حديث شيعه (ص 529- 546) معرّفى شده، ولى هنوز به چاپ نرسيده است.

19- 47. اجازات ميرزا مهدى بن ابو القاسم شهرستانى‌ (1130- 1216 ق).[6]

28 اجازه‌

[1]. همان، ج 1، ص 184( ش 7004) و ج 2، ص 302( ش 707).

[2]. همان، ج 15، ص 9( ش 5605).

[3]. وى از عبد اللَّه بن على بلادى، حسين بن محمّد ماحوزى و ناصر بن محمّد جارودى روايت مى‌كند. او درمقبره اصطهبانات، مدفون است( تراجم الرجال، ج 1، ص 173).

[4]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 18، ص 176( ش 7004).

[5]. همان، ج 22، ص 238( ش 8691).

[6]. فقيه، محدّث و متكلّم بزرگ شيعه است كه در اصفهان به دنيا آمد، در آغاز جوانى به عراق رفت و در كربلا، اقامت گزيد. وى از محضر بزرگانى همچون وحيد بهبهانى، محمّد مهدى بن محمّد صالح فتونى و شيخ يوسف بن احمد بحرانى كسب علم كرد و از آنان، اجازه روايت گرفت. سيّد عبد اللَّه بن محمّد رضا شبّر، سيّد دلدار على نقوى و شيخ احمد احسايى، از شاگردان او هستند( أعيان الشيعة، ج 10، ص 163؛ معارف، ج 3، ص 84؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 628).