11. سبل الهداية فى علم الدراية، از على بن خليل رازى تهرانى (1296 ق).[1]

اين كتاب به وسيله سيّد محمّد رضا حسينى جلالى مورد تحقيق قرار گرفته است.[2]

12. منبع الأحكام‌، از محمّد بن سليمان تنكابنى (م 1302 ق). ارجوزه‌اى است در 78 بيت در قواعد علم درايه و شناخت حديث.[3]

13. دراية الحديث‌، از محمود بن على اصغر تبريزى (م 1310 ق).[4]

1- 1- 3. اجازات الحديث‌

يكى ديگر از موضوعات مربوط به حديث، «اجازه» است. اجازه، يكى از طُرُق حمل حديث است‌[5]

كه در ميان دانشمندان دينى، بخصوص محدّثان، مرسوم بوده است.

شيخ آقا بزرگ، در تعريف اجازه مى‌گويد: «اجازه، سخن اجازه دهنده و انشاى اذن او در روايت حديث از وى است».[6]

شخص اجازه گيرنده، معمولًا كتاب‌هاى مورد اجازه و سلسله مشايخ روايت خود را نيز در متن اجازه- كه گاه كوتاه و گاه بلند و در حدّ يك كتاب است- ذكر مى‌كند تا اسناد حديث به معصوم عليه السلام برسد.

برخى از محقّقان معتقدند كه اجازه، در صورتى مفيد و معتبر است كه شامل نقل احاديثى باشد كه درستى آنها نزد شيخ و استاد حديث، تأييد شده است تا بدين وسيله، يك نسخه خطّى حديث از نسلى به نسلى، يا از سرزمينى به سرزمين ديگر و... به طور درست، انتقال يابد؛ و گرنه اجازه براى نقل حديث از كتاب‌هاى چاپ‌

[1]. همان، ج 10، ص 135 و ج 12، ص 135.

[2]. دو فصل نامه علوم الحديث، ش 19.

[3]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 12، ص 81( ش 4505) و ج 16، ص 112( ش 6109).

[4]. الذريعة، ج 8، ص 56.

[5]. درايه الحديث، ص 134.

[6]. الذريعة، ج 1، ص 131.