ابن ابى جمهور، استادان و مشايخ روايت خود را در مقدّمه كتاب عوالى اللئالى ذكر كرده است كه عبارت‌اند از:

1. زين الدين على بن ابى جمهور احسايى (پدرش)، 2. سيّد شمس الدين محمّد بن كمال الدين موسى موسوى احسايى، 3. حسن بن عبد الكريم فتال، 4. على بن هلال جزايرى، 5. حرز الدين اوائلى بحرانى، 6. سيّد شمس الدين محمّد بن سيّد احمد موسوى حسينى، 7. عبد اللَّه بن فتح اللَّه بن عبد الملك الفتحان واعظ قمى كاشانى.[1] در معرّفى شاگردان و راويان از ابن ابى جمهور نيز اين افراد را مى‌توان نام برد:

1. سيّد محسن بن سيّد محمّد رضوى قمى، 2. ربيع (رَبيعة) بن جمعه عبرى عبادى جزائرى، 3. سيّد شرف الدين محمود بن سيّد علاء الدين طالقانى، 4. محمّد صالح غروى حلّى، 5. على بن عبد العال (محقّق كَرْكى).[2] صاحب رياض العلماء و أمل الآمل، او را عالم فاضلِ روايتگر دانسته‌اند[3] و صاحب روضات نيز از او با تعابير: شيخ فاضل محقّق و حِبر كامل مدقّق و خلاصه متأخّران، ياد كرده است.[4] برخى او را به سبب گرايش به تصوّف و اهمال در نقل حديث، نقد كرده‌اند كه در معرّفى كتاب عوالى اللّئالى به نقل اين ديدگاه‌ها خواهيم پرداخت.

ابن ابى جمهور، داراى آثارى متعدّد در زمينه‌هاى مختلف علوم اسلامى است.

از اين ميان، آثار زير به علوم حديث مرتبط است كه ظاهراً تنها اثر نخست، انتشار يافته است:[5]

[1]. عوالى اللّئالى، ج 1، ص 5 به بعد.

[2]. روضات الجنّات، ج 7، ص 33- 34.

[3]. رياض العلماء، ج 5، ص 50؛ أمل الآمل، ج 2، ص 253.

[4]. روضات الجنّات، ج 7، ص 33- 34.

[5]. براى فهرست كامل آثار وى، ر. ك: كاشفة الحال عن أحوال الاستدلال، ص 31- 36( مقدّمه تحقيق).