مى‌توان نام برد.[1] 5. سيّد علاء الملك بن عبدالقادر حسينى مرعشى (م بعد از 985 ق).

وى از علماى متأخّر از شهيد ثانى و عالمى فاضل، محقّق و داراى تأليفات ارزنده‌اى بوده است. وى در اصول فقه، رجال و علم حديث، از علماى زمان خود، گوى سبقت را ربوده و از طبع لطيف و حسن مصاحبت برخوردار بوده است.[2] از آثار وى كتاب فى علم الرجال‌[3]، فهرس الكافى وأبوابه وأحاديثه والجرح والتعديل لرواته‌[4] وحواشى تهذيب الأحكام‌[5] را مى‌توان نام برد.

6. ابومكارم بدرالدين حسن بن على بن حسن بن على بن شدقم، حسينى (م 999 ق).

شيخ حرّ عاملى، وى را فاضل، عالم، جليل و محدّث دانسته كه از شيخ حسين بن عبدالصمد و شيخ نعمةاللَّه بن خاتون عاملى، روايت نقل مى‌كند.[6] علماى شيعه عرب در حيدرآباد دكن، گرد آمده بودند و سيّد حسن، گل سرسبد آنان بود. وى در زمينه علم حديث، در هند، كارهاى مهمّى انجام داده ومحدّث شبه قاره هند به شمار مى‌رفت.[7] از آثار وى مى‌توان جواهر النظاميّة من حديث خيرالبريّة را نام برد.

7. ابو منصور جمال‌الدين حسن بن زين‌الدين بن على، عاملى جبعى (م 1011 ق). او انسانى عالم، فاضل، عامل، كامل، متبحّر، محقّق، ثقه، محدّث، جامع فنون، يكتاى روزگار و داناترين اهل زمانش به فقه، حديث و رجال بوده‌

[1]. أمل الآمل، ص 339؛ أعيان الشيعة، ج 11، ص 280.

[2]. رياض العلماء، ص 313- 314؛ محدّثان شيعه در قرن نهم و دهم هجرى و سبك حديث‌نگارى آنان، ص 15.

[3]. أمل الآمل، ص 339؛ أعيان الشيعة، ج 11، ص 280.

[4]. همان، ج 16، ص 386.

[5]. همان، ج 6، ص 52.

[6]. أمل الآمل، ج 2، ص 70؛ رياض العلماء، ج 1، ص 249؛ أعيان الشيعة، ج 5، ص 175.

[7]. مطلع الأنوار، ص 206.