«السيّد السند العالم الكامل، جمال الملّة والدين، عطاءاللَّه الحسينى المحدّث»، معرّفى مى‌كنند. آثار حديثى وى، كتاب الأربعين فى فضائل الإمام اميرالمؤمنين عليه السلام و روضة الأحباب فى سيرة النبى والآل والأصحاب المشهور فى الآفاق هستند.[1] 2. شرف الدين على بن حسين استرآبادى (م 940 ق). وى فاضل، محدّث، صالح،[2] عالم جليل و از شاگردان نورالدين على بن عبدالعال كركى بوده است.[3] از تأليفات حديثى وى مى‌توان به تأويل الآيات الظاهرة فى فضائل العترة الطاهرة اشاره كرد.[4] 3. ابراهيم بن سليمان قطيفى بحرانى (م 984 ق). وى بنا به گفته شيخ حرّ عاملى، فاضل، عالم، فقيه و محدث‌[5] و از فقهاى بزرگ‌[6] و از معاصران شيخ على كركى است و از وى، روايت نقل مى‌نموده و كسانى از جمله: محمّد بن تقى الدين محمّد حسين از وى روايت نقل مى‌نموده‌اند.[7] از آثار وى مى‌توان به أربعين حديث،[8] نوادر الأخبار الطريفة[9] و اثبات الفرقة الناجية[10] در اثبات حقّانيت مذهب شيعه را نام برد.

4. ولىّ بن نعمة اللَّه حسينى رضوى حائرى (م بعد از 981 ق). وى فردى عالم، فاضل، صالح و محدّث بود و از آثار وى، مجمع‌البحرين فى فضائل السبطين، كنز المطالب فى فضائل على بن أبى‌طالب عليه السلام و منهاج الحق واليقين فى فضائل على أمير المؤمنين عليه السلام را

[1]. رياض العلماء، ج 3، ص 315- 317؛ مجالس المؤمنين، ص 527؛ فهرس التراث، ج 1، ص 788.

[2]. أمل الآمل، ج 2، ص 131.

[3]. رياض العلماء، ج 3، ص 388.

[4]. الذريعة، ج 3، ص 304؛ فهرست التراث، ج 1، ص 789.

[5]. أمل الآمل، ج 2، ص 8.

[6]. الكنى‌ والألقاب، ج 3، ص 76.

[7]. رياض العلماء، ج 1، ص 15؛ أعيان الشيعة، ج 2، ص 141.

[8]. الذريعة، ج 1، ص 410.

[9]. همان، ج 24، ص 344.

[10]. همان، ج 1، ص 98.