ابن عتائقى، معاصر شهيد و استادان شهيد است. او از جمله، از زهدرى (يا ابن زهدرى) روايت مى‌كند. از ديگر مشايخ او نصيرالدين على بن محمّد كاشى (م 755 ق) و علّامه حلّى شايان ذكرند. از شاگردان و راويان از او نيز مى‌توان سيّد بهاء الدين عبد الحميد نجفى را نام برد. بنا به گزارش زركلى، ابن عتائقى به سال 746 ق، به ايران و مناطق ديگر مسافرت كرد و بيشتر در اصفهان بود و آن‌گاه به عراق بازگشت و به نجف رفت.[1] ابن عتائقى، داراى آثار متعدّدى است كه غالباً شرح يا گزينش آثار پيشينيان است. كفعمى در كتاب‌هاى خود، از آثار وى، فراوان بهره برده است.[2] آثار مرتبط با حديث او عبارت‌اند از:

1. شرح نهج البلاغة. 2. غرر الغرر و درر الدرر (مختصر الأمالى سيّد مرتضى)، 2. مختصر تفسير على بن إبراهيم، 4. الرسالة الفارقة والملحة الفائقة (در ملل و نحل).

8. على نيلى (زنده در 803 ق)[3]

بهاءالدين على بن عبد الكريم بن عبد الحميد حسينى نيلى نجفى، فقيه، متكلّم، رجالى و محدّث بزرگ قرن هشتم هجرى است. شاگردش حسن بن سليمان حلّى، با تعبير «السيّد الجليل الموفّق السعيد بهاء الدين على» از او ياد كرده است.[4] افندى، او را فقيه، شاعر، ماهر، عالمِ فاضلِ كامل، صاحب مقامات و كرامات عظيم... و از افاضل عصر و اعاظم روزگار خود، شمرده است.[5]

[1]. الأعلام، ج 3، ص 330.

[2]. الحقائق الراهنة، ص 110- 111.

[3]. ر. ك: الضياء اللامع، ص 94- 95؛ الحقائق الراهنة، ص 141- 142، خاتمة مستدرك، ج 2، ص 297، فهرس التراث، ج 1، ص 741، رياض العلماء، ج 4، ص 741؛ منتخب الأنوار المضيئة، مقدّمه تحقيق؛ هدية العارفين، ج 5، ص 726.

[4]. مختصر بصائر الدرجات، ص 176.

[5]. رياض العلماء، ج 4، ص 124.