و محدّث‌[1] كه بعد از ظهور دولت صفويّه، احاديث و اخبار ائمه عليهم السلام را در اصفهان، منتشر ساخت.[2] مجلسى، اوايل عمر خود را صرف تحصيل علوم دينى در نزد بزرگانى چون:

شيخ بهايى، محقّق ثانى،[3] شيخ عبد اللَّه شوشترى و امير اسحاق استرآبادى نمود و آن‌گاه به نجف اشرف رفته، در محضر بزرگانى چون: محقّق بزرگ احمد اردبيلى به بالاترين كمال نايل آمد.[4] او سرآمد معاصران خود در علوم عقلى و نقلى بود و از تمام معاصرانش بهتر از دانش حديث، باخبر بود و براى نشر آن، كوشش بى‌نهايت مى‌كرد و پيش‌قدم‌تر بود و از رجال حديث، كاملًا باخبر بود و از همه بهتر به موجبات حديث، عمل مى‌كرد.[5] وى، درباره علل روى‌آورى خويش به حديث- كه منجر به تأليف كتاب روضة المتّقين شد- مى‌نويسد:

بعد از شناخت كتاب خدا و تتبّع در اخبار سيّد مرسلين و عترت طاهرينش- كه آثار و اخبارشان نزديك بود متروك و دور افتاده باشند- جماعتى از اخلّاءالدين و طالبين از من درخواست كردند تا احاديث اهل بيت عليهم السلام را بر ايشان بنويسم ... با طلب خير از خدا، كار را

[1]. رياض العلماء، ج 5، ص 47.

[2]. لؤلؤة البحرين، ص 60.

[3]. خوانسارى، استفاده وى از محضر محقّق ثانى را« راوياً عن الشيخ على الكركى المشتهر بالمحقّق الثانى» بيان مى‌كند( روضات الجنّات، ج 2، ص 118).

[4]. مقالات تاريخى، دفتر چهارم، ص 279؛ آشنايى با بحار الأنوار، ص 70. سيّد مصلح الدين مهدوى، در كتاب خويش، 21 تن از اساتيد و مشايخ اجازه ملّا محمّد تقى مجلسى را نام مى‌برد( زندگى‌نامه علّامه مجلسى، ج 2، ص 370- 371).

[5]. روضات الجنّات، ص 316؛ زندگى‌نامه علّامه مجلسى، ص 357.