بهايى، اين رساله را به عنوان مقدّمه بر الحبل المتين نوشته و آن را در سال 1010 ق، به پايان رسانده است.[1] 3. الحبل المتين فى أحكام الدين.[2] وى در اين كتاب، احاديث صحيح، حَسَن و موثق را با شرح و بيان در آن جمع كرده و تعارض بين آنها را رفع كرده است.

4. حاشيه بر كتاب من لايحضره الفقيه، با عناوين «قال- أقول» كه كتابت آن، ناقص مانده است.[3] 5. حاشيه على خلاصة العلّامه.[4] حاشيه‌اى است بر خلاصة الأقوال فى علم الرجال علّامه حلّى (م 726 ق).

6. الفوائد الرّجالية.[5] رساله‌اى مختصر كه مامقانى، آن را در رجال خويش، آورده است.

حضور علماى نامبردار جبل عامل در ايران و تلاش‌هاى گسترده آنان براى بهبود و ترقّى فقه و حديث شيعه، علاوه بر آن كه منجر به تشويق و ترغيب علماى ايرانى بدانها شد و بلاد عجم، شاهد شكوفايى عالمان بزرگى در عرصه فعّاليت‌هاى حديثى گرديد، بار ديگر حوزه علميه شيعه را در ايران، احيا نمود.

روزگارى قم و رى، مركز نشر حديث شيعه بودند و در اين دوران، اصفهان، مشهد و در مرحله بعد، شهرهاى قزوين، شيراز، كاشان و قم، صاحب حوزه‌هاى بالنده‌اى شدند.[6]

[1]. همان، ج 6، ص 241.

[2]. همان، ص 240.

[3]. همان، ص 224.

[4]. همان، ص 83.

[5]. همان، ج 16، ص 339.

[6]. علّامه مجلسى، ص 45.