بنا به گفته ابن عنبه، ابن معيّه در ميان اهل فتوّت، جايگاه ويژه‌اى داشته است، لباس فتوّت به آنها مى‌پوشانده و در ميانشان داورى مى‌كرده است. همچنين، منصب پوشاندن خرقه اهل تصوّف نيز با او بوده است.[1] ابن معيّه، داراى استادان و مشايخ فراوان بوده است. از جمله، قاسم بن حسين (پدرش)، فخرالمحقّقين، علّامه حلّى، عميدالدين عبد المطّلب بن محمّد بن على اعرج و ضياء الدين عبد اللَّه بن محمّد بن على اعرج (دو پسر خواهر علّامه حلّى)، محمّد بن يحيى بن سعيد، محمّد بن فخر المحقّقين، محمّد بن محفوظ بن وشّاح، عبد اللَّه بن حمدويه، على بن احمد مَزيَدى، رضى الدين محمّد بن محمّد بن محمّد آوى، يوسف بن ناصر بن حمّاد، على بن عبد الحميد بن فخّار، على بن عبد الكريم بن طاووس، جعفر بن على بن عرفه حلّى، محمود بن يحيى شيبانى حلّى، جعفر بن على بن صاحب دارالصخر (/ دارالصحة) و جمعى ديگر را مى‌توان نام برد.[2] از شاگردان و راويان از او نيز جمال الدين احمد بن عنبه، شهيد اوّل، بهاء الدين على بن عبد الحميد و محمّد بن احمد بن ابى المعالى شايان ذكرند. شهيد ثانى گفته است كه اجازه تاج الدين به شهيد اوّل را كه به خطّ خود او بوده، ديده كه در انتهاى آن، نويسنده از شهيد درخواستِ اجازه كرده است. افزون بر شهيد اوّل، عزّالدين حسن بن ابى الفتح دهّان نيز با ابن معيّه، روايت مُدَبّج دارند.[3] نيز گفته مى‌شود كه ابن معيّه، داراى اسنادى عالى به امام حسن عسكرى عليه السلام است، بدين طريق كه ابن معيّه از پدرش، از معمر بن غوث سنبسى روايت مى‌كند كه گفته مى‌شود از غلامان امام عسكرى عليه السلام بوده است.[4] ابن معيّه، داراى كتاب‌هاى متعدّد در زمينه رجال، تاريخ و انساب بوده كه ظاهراً

[1]. همان، ص 170- 171.

[2]. الحقائق الراهنة، ص 197.

[3]. همان، ص 198. هرگاه دو قرين( همسن، همشاگرد) از يكديگر روايت كنند،« مُدَبّج» ناميده مى‌شود( معجم‌مصطلحات الرجال والدرايه، ص 151).

[4]. الكنى‌ والألقاب، ج 1، ص 416، سفينة البحار، ج 6، ص 457؛ مستدرك الوسائل، ج 9، ص 146.