از ديگر ويژگى‌هاى اين دوره، پيدايى رويكرد صوفيانه به حديث توسّط سيّد حيدر آملى است. هرچند ريشه‌هاى اين رويكرد در حوزه شيعه، قبل از قرن هشتم و در آثار افرادى مانند ابن ميثم بحرانى قابل پيگيرى است؛ امّا آملى در آثار خود (مانند جامع الأسرار)، رويكردى مشخّصاً صوفيانه به حديث، عرضه كرده است.

در زمينه اجازات نيز گفتنى است كه برخى از مهم‌ترين مشايخ اجازه در اين دوره مى‌زيسته‌اند و متون اجازه‌اى فراوانى توسّط ايشان صادر شده است. براى نمونه، شيخ آقا بزرگ، تصريح كرده كه طُرُق اجازات، بالجمله به شهيد اوّل ختم مى‌شود.[1] به طور كلّى، آثار حديثى اين دوره را مى‌توان به دو بخش تقسيم كرد: بخشى از كتاب‌ها، شامل احاديثى‌اند كه برگرفته از مصادر حديثى پيشين اماميه است و با توجّه به وجود اصل آن مصادر، اين نوع كتاب‌ها، كتب حديثى واسطه به شمار مى‌روند.

الصراط المستقيم بياضى عاملى، مصابيح القلوب شيعى سبزوارى، منهاج الكرامةى علّامه حلّى، الدرّة الباهرة، وعدّة الداعى از جمله اين آثارند.[2] بخش ديگر از كتاب‌هاى حديثى، آثارى هستند كه به سبب از ميان رفتن مصادر احاديث آنها، خود آن كتاب‌ها، متون حديثى مستقيم براى ما به شمار مى‌روند. نمونه اين كتاب‌ها المزار شهيد اوّل و مختصر اصل علاء بن رزين، شايان ذكر است.

به هر روى، آثار حديثى اين دوره، مورد استفاده دانش‌نامه‌نگاران متأخّر مانند علامه مجلسى، شيخ حرّ عاملى و ميرزا حسين نورى قرار گرفته است.

[1]. الحقائق الراهنة، ص 205.

[2]. توجّه داريم كه اين متون نيز گاه داراى احاديثى هستند كه در منابع موجود پيشين، يافت نمى‌شود.