را نام برد.

از زمينه‌هاى پُر تأليف در اين دوره، متون حديثى مربوط به فضايل، مناقب و تاريخ ائمه عليهم السلام است. از جمله اين آثار مى‌توان به كشف اليقين فى فضائل أميرالمؤمنين عليه السلام علّامه حلى، مختصر بصائر الدرجات حسن بن سليمان حلّى و مشارق الأنوار رجب بُرسى اشاره كرد.

اربعين‌نگارى، ديگر زمينه نگارش متون حديثى است. از «چهل حديث» هاى اين دوره مى‌توان به اربعين‌هاى ديلمى، فاضل مقداد و شهيد اوّل اشاره كرد.

در زمينه رجال و انساب نيز آثار متعدّدى در اين دوره نگاشته شده كه در رأس آنها الرجال ابن داوود، خلاصة الأقوال و إيضاح الاشتباه علّامه حلّى، رجال نيلى و عمدة الطالب ابن عِنَبه درخور ذكرند.

در زمينه دانش دراية الحديث- همچنان كه پيش‌تر ياد شد- در اين دوره، آراى مهمّى مطرح شد. علّامه حلى و شاگردان مكتب او- هرچند در اين زمينه نگارش مستقلى نداشته‌اند، امّا- ضمن طرح نظريه جديد در برخى متون فقهى، عملًا بر پايه آن رفتار كرده‌اند. علّامه حلّى، در مقدّمه كتاب فقهى منتهى المطلب به تعريف اقسام حديث معتبر پرداخته است. پس از ايشان، شهيد اوّل در مقدّمه الذكرى، افزون بر اقسام چهارگانه، به تعريف و شناسايى اقسام ديگر حديث (مانند: خبر متواتر، واحد، مشهور، مقبول، مرسل و موقوف) پرداخته است. اين مباحث در مقدّمه المهذّب البارع ابن فهد حلّى نيز به چشم مى‌خورد.

مباحث فقه الحديث در اين دوره به صورت شرح و بررسى برخى متون حديثى قابل پيگيرى است.

ديگر ويژگى اين دوره، پديدآمدن برخى متون فارسى در زمينه حديث است. از جمله اين آثار، مصابيح القلوب و راحة الأرواح از حسن بن حسين شيعى سبزوارى، رساله عَليّه و روضة الشهداء از واعظ كاشفى و ترجمه تاريخ قم از حسن بن على قمى است.