اين كتاب، نگاشته علّامه حلّى است كه در آن، مصباح المتهجّد شيخ طوسى را در ده باب، تلخيص كرده است. علّامه، سپس باب حادى عشر را در علم كلام و عقايد پرداخت و بدان افزود. نگارش كتاب، به خواهش وزير خواجه عز الدين ابى منصور محمّد بن محمّد بن منصور قوهدى رازى است و در يازدهم ذى حجه 723، نگارش آن را به پايان برده است.[1] ميرزا حسين نورى، احاديثى از اين كتاب، در مستدرك الوسائل نقل كرده است.[2] اين احاديث ظاهراً از افزودههاى علامه حلّى است.
نسخههاى خطّى اين كتاب، در مكتبة العلّامة الحلّى معرّفى شده است. از جمله، نسخهاى به خطّ محمّد بن على طبرى، كه كتابت آن در شوّال سال 733، انجام پذيرفته است.[3]
از شهيد اوّل (م 786 ق)، سه مجموعه با نگارش شيخ شمس الدين محمّد بن على جبعى (جدّ شيخ بهايى و شاگرد ابن فهد حلّى) گزارش شده است. تاريخ استنساخ مجموعه نخست توسّط شيخ جبعى سال 861 ق، است. اين مجموعه، در اختيار علّامه مجلسى بوده و در بحار الأنوار، از آن نقل كرده است. بنا به گزارش محقّق تهرانى، اين مجموعه در اختيار محدّث نورى نيز بوده و هم اكنون، نزد فرزند وى ضياء الدين نورى است. اين مجموعه، در حقيقت، گزينشى از متون حديثى متقدّم