تسلّط بر خويشتن‌

حمزه عبدى‌

تسلّط بر خويشتن (خودْ تنظيمى)، از عالى‌ترين يافته‌هاى نظام تربيتى امروز غرب به شمار مى‌رود. در قرن بيستم، براى چند دهه، ملاك سنجش در موفّقيت‌ها، تست (آزمون) هاى مرسومِ «بهره هوشى (IQ)»[1] بود، به‌گونه‌اى كه در بسيارى از كشورها بخشى از سؤالات كنكور نيز محسوب مى‌شدند؛ امّا با مرور زمان و پيشرفت روان‌شناسى، اين ديدگاه، مورد تشكيك واقع شد.

مفهوم «بهره هوشى» كه توسط «كِلِر استنفُرد»[2] و «آلفرد بينه»[3] و تعدادى ديگر از روان‌شناسان مطرح شده بود و متأثّر از فضاى روان‌شناسى رفتارى بود، در سال‌هاى اخير، مورد انتقاد شديد بسيارى از محقّقان قرار گرفت؛ چرا كه تأكيد آن بر توانمندى رياضياتى، منطقى و حافظه بود، در حالى‌كه بسيارى از توانمندى‌هاى ديگر نيز در انسان هست و در زندگى روزمره به كمك افراد بشر مى‌آيد و در بهتر زندگى‌كردن به آنها كمك مى‌كند و حال آن كه در تعريف‌

[1]Intel ligence Quotient

[2]keller Stanford

[3].Alfred Binet