لَو أنَّ جَميعَ ما فِي الأرضِ مِن ذَهَبٍ و فِضَّةٍ حَمَلَتهُ المَرأةُ إلى بَيتِ زَوجِها، ثُمَّ ضَرَبَت عَلى رَأسِ زَوجِها يَوما مِنَ الأيّامِ، تَقولُ: «مَن أنتَ؟ إنَّمَا المالُ مالى»، حَبِطَ عَمَلُها و لَو كانَت مِن أعبَدِ النّاسِ، إلّا أن تَتوبَ و تَرجِعَ و تَعتَذِرَ إلى زَوجِها.[1]

اگر زن، همه طلا و نقره‌هاى روى زمين را به خانه شوهرش ببَرَد، سپس روزى از روزها بر سر او بزند و بگويد: «تو كيستى؟ اين دارايى، مال من است»، اعمالش بر باد مى‌رود، اگر چه از عابدترين مردمان باشد؛ مگر آن كه توبه كند و از سخنش برگردد و از شوهرش پوزش بخواهد.

5. مدارا نكردن با شوهر

گاهى اوقات، اخلاق و رفتار شوهر، مورد قبول همسر نيست و حتّى ممكن است از نظر عرفى و شرعى هم پذيرفته نباشد؛ امّا اصلاح آنها تنها از طريق تحمّل و شكيبايى و سپس تذكّرات نَرم و پلّه‌اى، امكان‌پذير است. زن نمى‌تواند با چند ماه زندگى مشترك، رفتار چندين ساله شوهر خود را تغيير دهد. از اين رو بايد بكوشد براى دوره گذار از وضعيت فعلى به وضعيت مطلوب، سياست رفاقت و همراهى و همدلى را با شوهر پيش گيرد و در همه موارد شرعى و عرفى، پيرو شوهر باشد تا به تدريج بتواند شوهر را با خود همراه كند. زوج‌هاى جوانى كه از ابتدا و بدون هيچ مقدّمه‌اى، خواستار تغيير همسر خود و به رنگ خود درآوردن او شده‌اند، در همان ابتداى راه، به چاله بگو و مگو و درگيرى در غلتيده‌اند و نه تنها سودى از تذكّرات و ناسازگارى خود نديده‌اند كه كانون خانواده را تا لبه پرتگاه آشفتگى و از هم‌پاشيدگى درآورده‌اند.

[1] ر. ك: ص 444 ح 667.