مى‌آورد.

در اين وضعيت، گاه پيش مى‌آيد كه مرد، بر اثر سرزنش‌هاى زن، به دزدى و اختلاس و درآمدهاى نامشروع روى مى‌آورد و گاه به گريز از خانه و حتّى اعتياد كشيده مى‌شود و يا در فرضى دردناك، به جدايى مى‌انديشد. در همه فرض‌ها، آرامش روحى شوهر، كاهش مى‌يابد و نگاه افسرده و يا عصبى او در روابط خانوادگى، بازتاب مى‌يابد. اين گونه است كه اساسى‌ترين هدف ازدواج (يعنى آرامش زندگى) آسيب مى‌بيند. از اين رو، روايات اسلامى، زن را از وادار كردن شوهر به آنچه در توان او نيست، به شدت نهى كرده‌اند:

أيُّمَا امرَأةٍ أدخَلَت عَلى زَوجِها في أمرِ النَّفَقَةِ و كَلَّفَتهُ ما لا يُطيقُ، لا يَقبَلُ اللّهُ مِنها صَرفا و لا عَدلًا، إلّا أن تَتوبَ و تَرجِعَ و تَطلُبَ مِنهُ طاقَتَهُ.[1]

هر زنى كه در درخواست نفقه، بر شوهرش فشار آوَرَد و خارج از توانش چيزى بر او تحميل كند، خداوند، از او، نه توبه‌اى مى‌پذيرد و نه كَفّاره‌اى، مگر آن كه توبه كند و بر گردد و در حدّ توانش، از او چيز بخواهد.

4. منّت نهادن بر شوهر

خانم‌هايى كه از نظر ثروت و يا موقعيت خانوادگى، بر شوهر خود، برترى دارند، بايد توجّه داشته باشند كه ثروت و موقعيت خانوادگى خود را به رخ شوهر كشيدن و منّت نهادن بر او، آفتِ شيرينى زندگى خانوادگى، و گاه موجب فروپاشى آن است. در شمارى از روايات، اين برخورد غير اخلاقى، به شدّت محكوم شده است:

[1] ر. ك: ص 442 ح 662.