8. تغافل و چشم‌پوشى‌

چشم‌پوشى از لغزش‌هاى ديگران و تغافل (خود را به غفلت زدن) در برابر آنها، يكى از عوامل مهم آرامش روانى و آسايش زندگى است، از امام على عليه السلام در اين باره نقل شده كه مى‌فرمايد:

مَن لَم يَتَغافَل و لا يَغُضُّ عَن كَثيرٍ مِنَ الامورِ، تَنَغَّصَت عيشَتُهُ.[1]

هر كه از بسيارى امور، تغافل و چشم‌پوشى نكند، زندگى‌اش تيره مى‌شود.

در زندگى خانوادگى، به وفور، مسائلى پيش مى‌آيد كه اعضاى خانواده، از آن، چشم‌پوشى نمى‌كنند و آن را به رخ يكديگر مى‌كشند. در اين صورت، زندگى براى آنان تلخ و غير قابل تحمّل مى‌گردد. از اين رو، چشم‌پوشى از مسائل كم‌اهمّيت و قابل گذشت، موجب تقويت نهاد خانواده است.

9. قناعت و ساده‌زيستى‌

حرص و آزمندى و تجمّل‌گرايى، زندگى را تلخ، و به عكس، قناعت، موجب شيرينى آن است. به اين سخن بنگريد:

أنعَمُ النّاسِ عَيشا مَن مَنَحَهُ اللّهُ سُبحانَهُ القَناعَةَ، و أصلَحَ لَهُ زَوجَهُ.[2]

خوش‌ترين زندگى، از آنِ كسى است كه خداوند پاك، به او قناعت بخشيده و همسرى شايسته، روزى‌اش كرده است.

زن و مرد، بخصوص در آغاز زندگى، با بهره‌گيرى از عنصر قناعت و ساده‌زيستى، مى‌توانند در نهايت تنگ‌دستى، پيوند مشترك خود را شيرين و بادوام نمايند.

[1] ر. ك: ص 238 ح 363.

[2] ر. ك: ص 240 ح 365.