اين جاذبه طبيعى، ضامن اجرايى مدبّر حكيم جهان، براى بقاى نسل انسان و ساير حيوانات است. از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه فرمود:

و لَو كانَ إنَّما يَتَحَرَّكُ لِلجِماعِ بِالرَّغبَةِ فِي الوَلَدِ كانَ غَيرَ بَعيدٍ أن يَفْتُرَ عَنهُ حَتّى يَقِلَّ النَّسلُ او يَنقَطِعَ.[1]

اگر محرك انسان براى عمل زناشويى تنها تمايل به فرزند بود (و هيچ گونه لذت و كاميابى در اين عمل وجود نداشت) بعيد نبود كه در اين امر آن قدر سستى كند كه نسل بشر كمياب و يا بكلى منقطع شود.

نكته مهم، اين كه احاديث اسلامى‌[2] به كاميابى جنسى در كانون خانواده كه ظاهرا موضوعى صد در صد مادّى است، تقدّس و ارزش معنوى بخشيده‌اند.[3]

ج كانون مودّت و رحمت‌

سومين درس خداشناسى در موضوع خانواده كه از آيه 21 سوره روم، برداشت مى‌شود اين كه آفريدگار حكيم، خانواده را كانون مودّت و رحمت قرار داده است. مودّت و رحمت، در واقع، جان‌مايه تحكيم پيوند خانوادگى است، هر چه قدر اين جان‌مايه تقويت شود، نهاد خانواده مستحكم‌تر مى‌گردد و آرامش بيشترى بر زندگى حاكم مى‌شود.

خداوند متعال، به طور طبيعى، پيمان ازدواج را عامل پيدايش مودّت و رحمت قرار داده و از اين رو، گزارش شده كه مردى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله رسيد و با شگفتى گفت: چگونه است كه مردى با زنى ازدواج مى‌كند كه هرگز پيش از آن، نه او آن زن را ديده و نه آن زن، او را؛ اما همين كه ازدواج صورت مى‌گيرد و مرد

[1] بحار الأنوار: ج 3 ص 79.

[2] ر. ك: ص 317( ترغيب به پاسخ دادن به غريزه جنسى).

[3] ر. ك: ص 388( تأكيد بر پاداش معنوىِ تأمين نيازهاى جنسى).