پس هلاك و ناكامى و نگون‌بختى، از آنِ فيلسوفْ‌نمايان، كه چه سان دل‌هايشان از اين آفرينش شگفت، كور است تا آنجا كه تدبير و هدفمندى آن را انكار مى‌كنند.

آرى! عقل، از آنجا كه نمى‌تواند باور كند كه اتفاقات كورِ پى در پى، موجب پديد آمدن «مرد» شده باشد و سپس به منظور بقاى نسل، شخص ديگرى به نام «زن» پديد آمده باشد، راهى جز اعتراف به وجود «آفريدگار حكيم جهان» ندارد.

ب كانون آرامش زندگى‌

درس دوم يكتاپرستى كه در موضوع خانواده، از آيه ياد شده (آيه 21 سوره روم) مى‌گيريم، اين است كه در نظام آفرينش، خانواده، كانون آرامش زندگى است: «لِتَسْكُنُوا إِلَيْها».

آفريدگار حكيم جهان، مرد و زن را به گونه‌اى آفريده كه مكمّل يكديگرند و از اين رو، تا در كانون خانواده در كنار هم قرار نگيرند، آرامش پيدا نمى‌كنند. علامه طباطبايى در اين باره مى‌فرمايد:

هر يك از زن و مرد، به دستگاه خاصّى مجهّز شده است، به گونه‌اى كه در عمل، هر يك، كار ديگرى را تكميل مى‌كند و توليد نسل، برآيندى از مجموع آن دو است. پس هر يك از زن و مرد، فى نفسه ناقص و نيازمند ديگرى است و از مجموع آن دو، يك واحد تام به وجود مى‌آيد كه مى‌تواند توليد نسل را موجب شود. به دليل همين نقص و نيازمندى است كه هر يك از آن دو به سوى ديگرى كشيده مى‌شود تا با پيوند با او آرامش يابد؛ زيرا هر ناقصى مشتاق كمال خويش است و هر نيازمندى به كسى يا چيزى مايل است كه نياز او را برطرف سازد.[1]

[1] الميزان في تفسير القرآن: ج 16 ص 166.