مى‌فرمايد:

ما بُنِيَ بِناءٌ فِي الإسلامِ أحَبَّ إلَى اللّهِ تَعالى مِن التَّزويجِ.[1]

در اسلام، بنيادى نهاده نشده است كه در نزد خدا، از ازدواج، محبوب‌تر باشد.

سخنى والاتر از اين، در تبيين قداست خانواده نمى‌توان گفت. اين سخن، اشاره به آن دارد كه نهاد خانواده، زير بنا و اساس همه نهادهاى ارجمند در اسلام است.

حكمت قداستى كه اسلام به خانواده بخشيده است، ارزش‌گذارى معنوى بر پيوند خانوادگى، زمينه‌سازى براى تقويت اين پيوند و پيشگيرى از فروپاشى آن است.

قداست خانواده، سدّ محكمى در برابر سوء استفاده جنسى از زن به عنوان يك كالا يا ابزار فروش كالا و در واقع، مانع بردگى نوين زن است.

تقدّس زدايى از خانواده‌

خطرى كه در جهان امروز، نسل بشر را تهديد مى‌كند، تقدّس زدايى از كانون خانواده است. سران استكبار و استثمار كه قداست خانواده را مانعى اساسى در برابر مطامع و خواسته‌هاى نا مشروع خود مى‌بينند، با همه توان، تلاش مى‌كنند در جهت تقدّس‌زدايى از خانواده، فرهنگ‌سازى نمايند.

تلاش براى به رسميّت شناختن خانواده‌هاى هم‌جنس،[2] زوج‌هاى هم خانه‌[3]

[1] كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 3 ص 383 ح 4343.

[2] در حال حاضر، برخى كشورهاى غربى و تعدادى از ايالت‌هاى آمريكا، ازدواج همجنس‌بازان را به رسميت شناخته‌اند( ر. ك: اسلام و جامعه‌شناسى خانواده: ص 64).

[3] زوج‌هاى هم‌خانه، زوج‌هاى غير هم‌جنسى هستند كه با هم در يك خانه زندگى مى‌كنند و روابط جنسى دارند؛ اما پيمان ازدواج ندارند. آنان نيز كه تعدادشان، در آمريكا، اروپا، استراليا و ژاپن، كم نيست، تلاش مى‌كنند به رسميت شناخته شوند( ر. ك: جامعه‌شناسى، آنتونى گيدنز: ص 452 به بعد).