باره، بخش‌نامه‌اى به كارگزاران حكومتى خود دارد كه بسيار قابل تأمّل و آموزنده است. متن اين بخش‌نامه، چنين است:

أدِقّوا أقلامَكُم، و قارِبوا بَينَ سُطورِكُم، وَ احذِفوا عَنّى فُضولَكُم، وَ اقصِدوا قَصدَ المَعانى، و إيّاكُم وَ الإكثارَ؛ فإنَّ أموالَ المُسلِمينَ لا تَحتَمِلُ الإضرارَ.[1]

قلم‌هايتان را تيز كنيد، سطرها را به هم نزديك سازيد، [در نگارش‌] براى من، زيادى‌ها را حذف كنيد و به معنا بنگريد، و از زياده‌نويسى بپرهيزيد؛ چرا كه بيت المال مسلمانان، زيان بر نمى‌تابد.

اين بخش‌نامه، بدين معناست كه سياست صرفه‌جويى در اموال عمومى بايد به صورت قانون و دستور العمل، به كارگزاران نظام اسلامى ابلاغ شود و آنان موظّف‌اند براى بهره‌گيرى بهتر و بيشتر از وقت خود و مديريت‌هاى بالاتر از خود و امكانات ملّى نهايت صرفه‌جويى را داشته باشند.

4. پيشگيرى از سوء استفاده شخصى و خانوادگى‌

در نظام اسلامى، پيشگيرى از سوء استفاده شخصى و خانوادگى از امكانات ملّى بايد در ميان كارگزاران آن، به فرهنگ تبديل شود. آنان بايد توجّه داشته باشند كه اموال عمومىِ در اختيار آنها، در واقع، امانت ملّى‌اند و تنها در خصوص مسئوليتى كه به عهده دارند، مى‌توانند از اين‌

[1] ر. ك: ح 225.