امام عليه السلام در پاسخ فرمود:

إبذالُكَ ثَوبَ صَونِكَ، و إهراقُكَ فَضلَ إنائكَ.[1]

كمترين اندازه آن، اين است كه لباس ميهمانى‌ات را لباس خانه قرار دهى و ته‌مانده ظرفت را دور بريزى.

بر پايه روايتى ديگر، حتّى انسان مى‌تواند سى پيراهن داشته باشد و از هر يك، به منظورى استفاده كند و اسراف شمرده نشود؛ ولى اگر لباسى را كه براى حفظ آبرو بايد در بيرون از خانه بپوشد، در خانه، مورد استفاده قرار دهد، اسرافكار خوانده مى‌شود.[2]

بنا بر اين، استفاده نابه جا از وسائل شخصى نيز از مصاديق اسراف است. استفاده نابهينه از لباس بيرونى، اسراف كيفى قلمداد مى‌شود و دور ريختن باقيمانده آب مصرفى، اسراف كمّى. همچنين در روايت ديگرى به نقل از پيامبر صلى الله عليه و آله آمده است:

إنَّ مِنَ السَّرَفِ أن تَأكُلَ كُلَّ ما اشتَهَيتَ.[3]

يكى از نمونه‌هاى اسراف، اين است كه هر چه دلت بخواهد، بخورى.

اين سخن، اشاره دارد به اين كه ممكن است كسى بيش از اندازه لازم، غذا نخورد، ولى در انتخاب نوع غذا، اسرافكار باشد؛ يعنى به جاى انتخاب غذاى مفيدتر، غذاى لذيذتر را انتخاب كند. به سخن ديگر: آنچه بايد بخورد نمى‌خورد؛ بلكه آنچه مى‌خواهد مى‌خورد.

[1] ر. ك: ح 163.

[2] ر. ك: ح 96.

[3] ر. ك: ح 133.