بر توانگر است كه از دارايىِ خود هزينه كند، و هر كه روزىاش بر او تنگ شده باشد، از آنچه خداوند به او داده است، خرج كند.
اين سخن، بدين معناست كه هر كس بايد فراخور درآمد خود، براى هزينههاى زندگى خويش برنامهريزى كند؛ زيرا درآمد همه مردم، يكسان نيست. از اين رو، هر كس براى رسيدن به توازن و تعادل ميان دخل و خرج زندگى، بايد برنامه خاص خود را داشته باشد. رعايت اين توازن، حتّى در شرايط مختلف اقتصادى زندگى يك فرد نيز ضرورى است.[2]