4 زُراره‌[1]

1067 رجال الكشّى‌- به نقل از زرارة-: امام صادق عليه السلام به من فرمود: «اى زراره! نام تو در [فهرستِ‌] نام‌هاى بهشتيان، بدون الف آمده است».

گفتم: بله، فدايت گردم! نام من «عبد ربّه» است؛ ولى زراره لقبم داده‌اند.

1068 امام صادق عليه السلام: اصحاب پدرم، زنده و مرده‌شان، زينت بودند. مقصودم، زراره و محمّد بن مسلم‌اند و ليث مرادى و بُرَيد عِجلى نيز از جمله ايشان‌اند. اينان‌برپا دارنده عدل بودند. اينان، «پيشى گيرندگان نخست‌اند. ايشان، مقرّبان [درگاه الهى‌] اند».

5 محمّد بن مسلم‌[2]

ر. ك: ص 711 (ابو بصير مرادى) و ص 713 (بريد بن معاويه).

17/ 6: شمارى از ياران امام صادق (ع)

1 حُمران بن اعيَن‌[3]

1069 امام صادق عليه السلام‌- در باره حمران بن اعيَن-: او مردى از اهل بهشت است.

[1]. زرارة بن اعيَن بن سَنسَن، وابسته بنى عبد اللَّه بن عمرو، از بزرگان و جلوداران شيعه در زمان خود، و مردى قارى، فقيه، متكلّم، اديب و شاعر بود. مجموعه‌اى از فضايل و ديندارى بوده و در آنچه روايت كرده، راستگوست. او در سال يكصد و پنجاه، در گذشت.

[2]. محمّد بن مسلم، بزرگ شيعه در كوفه و فقيهى پارسا بود. از اصحاب امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام بوده و از هر دوى آن بزرگواران، روايت كرده است. از موثّق‌ترين افراد به شمار مى‌رفت و در سال يكصد و پنجاه، در گذشت.

[3]. ابو الحسن كوفى وابسته شيبانى، از محدّثان موثّق شيعه اماميّه است. از كسانى بود كه به افتخار ملاقات با امام زين العابدين عليه السلام نايل آمد و قرآن را نزد امام باقر عليه السلام خواند و آن را نيك آموخت و از بزرگان قُرّاء زمان خود شد. علاوه بر اين، در علوم نحو و لغت و ادب نيز تبحّر داشت. او شاعرى چيره‌دست بود و از امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام روايت كرده است. حمران در سال 148 ق، و به قولى، حدود سال 130 ق، در گذشت.