واجب را نمي‌پردازد و روزه‌داران را دوست دارد، ولي تنها روزه ماه رمضان را مي‌گيرد. پيامبر فرمود: «آدمي، همراه کسي است که دوستش دارد. در کتاب دعائم الإسلام نيز روايتي مشابه آمده که کامل‌تر است و ما تنها ذيل آن را که گوياتر است، ميآوريم: ثمّ قال أبو ‌جعفر: إنّ أعرابياً أتى النبيَّ. فقال: يا رسول الله! إنّي أحبّ المصلّين ولا أصلّى، وأحبّ الصائمين ولا أصوم. قال أبو ‌جعفر عليه السلام: يعنى لا أصلّي ولا أصوم التطوّعَ ليسَ الفريضةَ. فقال له رسول الله: أنت مع مَن أحببتَ. ثمّ قال أبو جعفر عليه السلام: ما الذي تبغون؟ أما والله، لو وَقَعَ أمرٌ يَفزعُ له النّاسُ ما فَزعتُم إلّا إلينا، ولا فزعْنا إلّا إلى نبيّنا، إنَّكم معنا فأبشروا، ثمّ أبشروا، والله لا يُسَوِّيكم اللهُ وغيرَكم، لا والله ولا كرامة لهم. [1] سپس امام ‌باقر عليه السلام فرمود: «باديه‌نشيني نزد پيامبر ‌آمد و ‌گفت: اي پيامبر خدا! من، نمازگزاران را دوست مي‌دارم، ولي خودم نمي‌خوانم و روزه‌داران را دوست مي‌دارم، ولي خود نمي‌گيرم». امام باقر عليه السلام فرمود: «يعني نماز و روزه مستحبّي نمي‌گزارم پس پيامبر خدا به او فرمود: تو با کسي هستي که او را دوست مي‌داري». آن گاه امام باقر عليه السلام ادامه داد: «در پي چه چيزي هستيد؟! به خدا سوگند، اگر قيامتي که مردم از آن هراسان‌اند، بر پا شود، جز به ما پناه نمي‌آوريد و ما نيز، جز پيامبر، پناهي نداريم. شما، با ماييد. پس شما را بشارت باد و دهيد مژده که به خدا سوگند شما را با ديگران، همسان نمي‌گرداند و به خدا سوگند، براي ديگران، کرامتي نيست». امام باقر عليه السلام، در اين حديث، با صراحت مي‌فرمايد: «يعني لاأُصَلِّي وَ‌لَا أَصُومُ التَّطَوُّع؛ يعني نماز و روزه مستحبّي نمي‌گزارم»و اين، معلوم مي‌کند که در حديث اوّل نيز، مقصود همين بوده است.