دسّ و تخليط

در اين‌گونه از وضع، شخص واضع، نسخه‌اي از يک کتاب حديثي را هدف قرار مي‌داد و احاديث مورد نظر و ساختگي خود را در کنار احاديث مقبول آن کتاب مي‌نشاند و سپس، آن را عرضه مي‌کرد. اين واضعان، گاه يک نسخه کامل جعلي ساخته، آن را جزء کتب معتبر حديثي قرار مي‌دادند و راويان را نيز به اشتباه مي‌انداختند. مشوّق اين‌گونه وضع، شايد فراهم بودن زمينه پذيرش از سوي هواداران ايشان و نيز کافي نبودن فرصت براي جعل تدريجي و مستمر بوده است. براي نمونه، مغيره بن سعيد ـ که از نخستين غاليان [1] به شمار مي‌رود ـ ، فرصتى کوتاه در اختيار داشته است و براي اينکه ديگران به جعل او پي نبرند، احاديث مرتبط و مؤيد مکتب فکرى خود را در لا به ‌لاى برخي مجموعه هاى حديثى‌اي که به امانت گرفته بود، جاى مي‌داد. هشام بن حکم، اين مطلب را به نقل از امام