بود[1] و گويا به همين علّت نيز تضعيف شده است.[2] محمّد جعفر اسدى (م 312 ق) و احمد بن ادريس قمى (م 306 ق)، مشايخ حديث او بودند، و محمّد بن احمد بن داوود قمى (م 368 ق) و ابو محمّد هارون بن موسى تَلْعُكْبَرى (م 385 ق)، از وى روايت كرده‌اند.[3] به قرينه مشايخ و برخى از راويان، حضور و سكونت دراز مدّت وى در قم، قوى مى‌نمايد.

تأليفات‌

آثار ناياب: 1. كتاب‌ الفرائض‌، 2. كتاب‌ الآداب.

اثر چاپى: 3. الشفاء و الجلاء فى الغيبة.[4]

2. ابن بُطّه قمى (م، نيمه نخست سده 4 ق)

محمّد بن جعفر بن احمد، مُكنّا به ابو جعفر و معروف به ابن بطّه قمى و مؤدّب قمى؛ محدّث. سال وفات او دانسته نيست؛ ولى به دو قرينه، مى‌توان حدس زد كه وى در نيمه نخست سده چهارم از دنيا رفته است: يكى مشايخ وى- همچون احمد بن ابى عبد اللَّه برقى (م 280 ق) و محمّد بن حسن صفّار (م 290 ق)- و ديگرى راويان او- همانند حسن بن حمزه علوى، معروف به مرعش (م 356 ق) و ابو مفضّل شيبانى (م 383 ق)-.[5] ابن بطّه در قم مى‌زيست؛ ولى مدّتى نيز در بغداد ساكن شد و تنى چند، از او حديث شنيدند و اجازه روايت گرفتند.[6] ابن بطّه در اسناد بسيارى از طرق‌ رجال‌

[1]. رجال النجاشى، ص 97؛ الرجال، ابن غضائرى، ص 18؛ الفهرست، طوسى، ص 76؛ رجال الطوسى، ص 416.

[2]. الرجال، ابن غضائرى، ص 18؛ رجال النجاشى، ص 97؛ الفهرست، طوسى، ص 76.

[3]. الغيبة، طوسى، ص 133؛ جمال الاسبوع، ص 301؛ الذريعة، ج 14، ص 202.

[4]. رجال النجاشى، ص 97؛ الفهرست، طوسى، ص 76؛ معالم العلماء، ص 54؛ خلاصة الأقوال، ص 322.

[5]. رجال النجاشى، ص 372- 373؛ الفهرست، طوسى، ص 52 و 56.

[6]. رجال النجاشى، ص 372.